جوانی، یک نعمت الهی و یک فرصت است. ارزش آن هنگامی مشخص می شود که از دست رفته باشد. این مرحله از عمر دوره ای است که هنوز حوادث تلخ و ناگوار زندگی آن را سخت نکرده و شور و شوق آن باشکوه است.

همه حالات و رفتار جوانان حکایت از برافروختگی، زبانه کشیدن، شور و هیجان دارد، جسم شان، روان شان، احساسات و عواطف شان در کمال رشد و تلاطم است و این تلاطم هم باعث بالندگی است و هم موجب نابسامانی! اما به طور کلی جوانی، دوران تربیت پذیری است و فرصتی است که در آن عقیده و اخلاق ریشه دار شده و فضائل و خلق و خوی انسانی در او رشد می یابد. به عقیده روانشناسان تربیتی، صفات نیک یا بدی که در دوران جوانی شکل می گیرد، اثری همیشگی دارد، در این هنگام است که ثمره زندگی و عمر تشکیل می شود و طبق آنچه خلق و خوی جوان است رشد می کند.

به سبب شور و هیجانی که در جوان هست، جامعه در تب و تاب قرار می گیرد و می تواند از این حسِ زیبا و سرشار از تحرک بهره گرفته و از جوانان برومند در راه اعتلای کشور و رسیدن به هدف استفاده هایی نیکو ببرد.

شور جوانان اگر در راهی درست قرار گیرد و هدایت شود اقداماتی سازنده و حماسی پایه ریزی می شود و جامعه در برابر هجوم بیگانگان چه فرهنگی و چه سیاسی، بیمه می شود. از این روست که جامعه هرچه برای جوانان خود سرمایه گذاری کند سود بیشتری خواهد برد و ضمن ایجاد اعتماد به نفس در این قشر پرانرژی نیاز به نیروهای انسانی و نیروهای روانی در خود پاسخ می دهد.

اما در میان قشر جوانان این دختران هستند که نیاز به توجه و ملاطفت بیشتری دارند، دختران دست اندرکار دو دوره اند، حال و آینده! زمان جوانی که زمان پرورش و بالندگی است و میانسالی و پیری که دوره آموزش و پرورش به جوانان آینده است، پس از این جهت دختران در درجه اهمیت بیشتری هستند آنها در حین جوان بودن و نیاز به آموزش، مربیانی هستند که باید فردا را با افکار و روحیات و تلاش خود بسازند و این امر مهمی است چرا که آینده یک کشور سربلندی و سرافرازی یا سرشکستگی و ناتوانی همه و همه در دست جوانان امروز بخصوص دختران است. اگر بخواهیم باغی از گل های خوشبو و رنگارنگ داشته باشیم باید باغبانی مدیر و مدبر برای نگهداری گل ها انتخاب کنیم تا بتواند منظره هایی بسیار زیبا برای جامعه اش بسازد، آنها را بپروراند و رشد دهد و در بستر مناسب و سالم آینده را به خوبی هرچه تمام تر ترسیم کند.